Tag: poezja

Oda do lokalu zasiedlonego

Posted on by Tworczyzlew

Ludzie, gdy poczuli strach
Zaraz wymyślili dach.
Kiedy wyszło,
że nie każdy o tej samej porze może
być pijany
no to wymyślili ściany.

Gdy się nagle stało jasne
że na człeka, na kolację
nie przypada cały wół
zaraz wymyślili stół.

Kiedyś biegli, jak to zimą dla rozgrzewki
jeden stanął, mówi-ileż można biec?
– chodźmy, wymyślili piec.

I tak ludzkość
wytężając
a to rozum
a to serce
a to ręce
doszła żmudnie i powoli
do kafelków
w
łazience.

Tak więc ludzkość
jeśli nie policzyć bomb
głównie wymyślała DOM.

Nawet koło
Wymyślono nie z powodu „ciężka praca”.
Koło wymyślono po to
by do domu szybciej wracać.

A proch? – Dziś tak już znienawidzony
wymyślono przecież po to
by móc zwiedzać inne domy.

Ale w domu
choćby róże rosły w murze
telewizor był w glazurze
i w doniczce każdej kran
Jeśli serce nie zamieszka
To to będzie PUSTOSTAN…

 

Andrzej Poniedzielski

Share

Zabolały słowa okrutnie

Posted on by Tworczyzlew

Zabolały złe słowa okrutnie
Zabolały…
Strach w serce uderzył bezlitośnie
Jak w dzwon,
Podniósł krzyk swój, przebił myśli
Sztyletem kłamstwa,
Zostawił tylko czarną dziurę,
Której nie da się zalepić ot, tak…

Słowa niemym szeptem utknęły
Gdzieś w głębi ciała,
Wszystkimi siłami bronią się przed
Wyjściem z gardła.

Łzy już nie potrafią płynąć z oczu,
Bo po cóż mają moczyć twarz,
Bo co mają zmyć z jasnej twarzy?
Ból, grymas, strach czy niepewność?

Czas leczy rany, czas wyciera łzy,
Myśli w labiryncie odnajdą swą drogę.
Czas leczy rany, lecz trzeba nam czasu
By radość w sercu zagościła…

Share

Zakopałem żywcem miłość

Posted on by Tworczyzlew

Continue reading „Zakopałem żywcem miłość” →

Share

Consuetudo est altera natura

Posted on by Tworczyzlew

To będzie najgłupszy wpis jaki tu dodałem…

Continue reading „Consuetudo est altera natura” →

Share

Co krok, co dwa, co człowiek, co dnia…

Posted on by Tworczyzlew

Czytałem o nich parę artykułów. Szukałem wiele w internecie, w jakichś innych artykułach, ale najlepiej jednak można ich poznać po głębszej analizie samego siebie. Niektórzy uważają, że ludzie ci nie mają kręgosłupa, za to z wielkim strachem przed zmierzeniem się z sobą samym… Wg innej interpretacji to ludzie, w których widzimy nasze wady, ja osobiście uważam, że odbijają nasze wady i i ukazują nam je jako zaborczo przeszkadzające im samym.

Continue reading „Co krok, co dwa, co człowiek, co dnia…” →

Share

Taki już jestem

Posted on by Tworczyzlew

Zanim sen spłynie na zmęczone oczy twoje

Zanim nocą ogarnie nas spokój błogi

Póki objęć spragnieni jesteśmy oboje

Niebiańskie stokrotki rzucając pod nogi

Otworzę swe serce wierności gestem –

Taki już jestem.


Przy mnie ciemność i smutek cię nie ogarnie

Jeśli jednak – na krótko, łzy zginą w rękawie

Strach precz odgonię, zmyję myśli czarne

Co mogę, co zechcę, co umiem – naprawię

Gdy zechcesz snuć piękne marzenia grzeszne –

Taki już jestem…


Kwiatów wiosennych naręcza Ci wręczę

Zapachy polną łąką słonecznie wybrane

Każdy dzień swoim pięknem ozdobią ci tęcze

W swych ramach wciąż nowe jak obraz ubrane

Dumnie stój ponad pięknem – jam twoim podestem

Taki już jestem.


Gdy zechcesz iść drogą po górach czy wśród bagna

Gdy zgarbionym okrzykiem jesień cię przywita

Obejrzysz się – będę wciąż stąpał przy tobie

Niczym beztrwogiej królowej nieugięta świta.

Wciąż toczyć się przy tobie marzeniami szelestem –

Taki już jestem…

Share

Wyznanie

Posted on by Tworczyzlew

Zakopałem żywcem miłość,

zabiłem jednym zdaniem nas,

okazałem się śmiercią w ludzkiej skórze,

zgasiłem słońce, zdeptałem niebo, zatrzymałem czas.

 

Nie zdawałem sobie sprawy

z potęgi tych niewypowiedzianych słów,

patrząc w oczy, zaślepiony,

choć nie chciałem ranić znów.

 

Zabij trwogę najdroższa, wybacz mi,

choć tak ciężko zawiniłem.

Daj mi szansę to naprawić, wyleczyć ból,

zrobić to, czego tak naprawdę nigdy nie zrobiłem…

 

Chciałbym cofnąć czas,

ubrać nasze życie w solidne ramy.

Jeszcze może być pięknie, kochana,

daj mi szansę, by pokazać światu, że wytrwamy.

Share

Piosenka Szufladowa

Posted on by Tworczyzlew

Dym z papierosa gryzie w oczy

Piwo stygnie na barze, pulsuje w nim życie.

Czasem ktoś przemknie, ktoś się przetoczy,

Tkwi jeden-niejeden w bycie-niebycie…

Pijany barman stoczył się pod bar –

Zaiste, pewną ręką rozlewał dziś piwo.

Znikł na dnie kufla gdzieś życia czar,

A pustka i rozpacz zbiera swe żniwo.

Bo tutaj ucieka kawałek serca,

Kawałek duszy uciec chce stąd.

Wołać o pomoc nie ma nikomu

Nie zawrócisz biegu rzeki,

Nie dasz rady płynąć z prądem,

Nie popłyniesz i pod prąd…

Czeluście pod stołkiem już coraz bliżej,

Nie ma nikogo, kto złapie cię za rękę.

Czekasz na moment, kiedy wpadniesz pod stół

I zakończysz codzienną wieczorną udrękę.

Bo tutaj ucieka kawałek serca,

Kawałek duszy uciec chce stąd.

Wołać o pomoc nie ma nikomu

Nie zawrócisz biegu rzeki,

Nie dasz rady płynąć z prądem,

Nie popłyniesz i pod prąd…

Ostatni klient opuścił już dłoń,

Łeb opadł na stół, rozwija się sen

Gdy nie ma nikogo umierasz samotnie –

Samotne czekanie na ostatni dzień.

Dym z papierosa gryzie w oczy,

Piwa już nie ma – znikło jego tętno.

Mógłby ktoś cię dotknąć, zamieszkać w twym sercu,

Mógłby ktoś pokochać, lecz…nie ma kto…

Bo tutaj ucieka kawałek serca,

Kawałek duszy uciec chce stąd.

Wołać o pomoc nie ma nikomu

Nie zawrócisz biegu rzeki,

Nie dasz rady płynąć z prądem,

Nie popłyniesz i pod prąd…

Share

In memento

Posted on by Tworczyzlew

Mgłą opada każdy dzień,

noc snuje się pokracznie.

Za cieniem wśród drzew przemyka cień

wykrzywiając kontury dziwacznie.

Śpiew ptaków nad ranem budzi mnie,

zamyka powieki nocy i ciszy,

nie dla mnie noc ciemna, gdy nie ma tu ciebie.

W końcu ucieczka z ciemności niszy.

 

Jakbym chciał mieć przy sobie

nadzieję w twej dłoni,

stworzyć siebie na nowo,

niebem góry otworzyć.

Zaśpiewać powietrzem, zanucić potokiem,

ustami twe słowa dotykać.

Spojrzeć znów na świat naszym wspólnym okiem

i wspólnie w objęciu zasypiać..

 

Jak ogromnie marzy mi się

Góry do stóp ci twych sprowadzić,

Górom przepięknym przedstawić cię

i coś na rozłąkę naszą poradzić.

 

Szum lasu w oddali ukoi…

Przygarnąć zapachem, odurzyć,

najdroższą z tych dróg przejść razem,

by w sercu się naszym zanurzyć…

 

Jakbym chciał mieć przy sobie

nadzieję w twej dłoni,

stworzyć siebie na nowo,

niebem góry otworzyć.

Zaśpiewać powietrzem, zanucić potokiem,

ustami twe słowa dotykać.

Spojrzeć znów na świat naszym wspólnym okiem

i wspólnie w objęciu zasypiać..

Share

Jan Rybowicz – Zniechęcenie

Posted on by Tworczyzlew

Zasnąć nareszcie, nie zbudzić się nigdy.

Spać doskonale, w pustce doskonałej.

Nie być – być pustką, która nie istnieje.

Ale istnieje,

bośmy ją nazwali.

 

Spać, spać – jak kamień, nie zbudzić się nigdy.

Już do niczego. Niech tam rajskie raje

trwają w wieczności.

Spać, być wiecznością,

więc być doskonałym.

Być wieczną pustką, cokolwiek to znaczy.

 

Nie wstać już nigdy, do niczego, po co.

Nie zmartwychwstawać ni w ciele, ni w kwiatach.

Już nie być deszczem ni podmuchem wiatru.

Żmiją, jaszczurką.

W ogóle nie być,

nie być już nigdy.

 

Jan Rybowicz

Share